Een straatje hier, een watertje daar – en Coevorden blijft middelmaat

Het is een zinnetje dat je bijna over het hoofd zou zien, zo terloops als het klinkt:

“Het is niet zo simpel als een straatje openstellen hier, watertje daar, parkeerplaatsje daar minder.”

Maar wie goed luistert, hoort de verzuchting van een jonge politicus die net iets te netjes blijft om te zeggen wat hij werkelijk bedoelt: dat Coevorden op dit moment ronddobbert in een zee van halfslachtige plannen en esthetisch verantwoord geneuzel.

Want dát is wat het centrumbeleid van de gemeente op dit moment typeert: een stoeptegel hier, een fonteintje daar, een verkeerspaaltje minder – en dan met droge ogen beweren dat we ‘bouwen aan de toekomst van de binnenstad’. Dat mag op papier klinken als vooruitgang, maar het is stadsvernieuwing in de vorm van een kleurboek. Zonder lef, zonder visie, zonder verhaal.

 

Floris Vulto – inmiddels vertrokken naar Den Haag – zag het en benoemde het, zij het met de omzichtigheid van een VVD’er die nog eens burgemeester wil worden. Maar zijn boodschap was duidelijk: het centrum van Coevorden heeft meer in zich dan de gemeenteraad er op dit moment uit weet te halen. Het is een slapende reus die met een paar bloembakken en zwerfkeien niet wakker wordt.

 

Waar is het groot denken gebleven? Waarom geen echte keuzes? Waarom geen centrumvisie die wél schuurt, botst, inspireert? Een stad met een kasteel, een gracht, een geschiedenis van 800 jaar – en wat maken we ervan? Een goedbedoelde speeltuin voor dagjesmensen met een parkeerverbod en een recreatieve loper die zelfs Google Maps niet snapt.

 

Vulto’s vertrek legt de vinger op de zere plek: jonge mensen met ideeën en energie vertrekken, omdat ze hier botsen op een muur van bestuurlijke gelatenheid en beleidsmatige betonrot. En wie blijft er achter? De usual suspects. Mensen die bij ieder plan alvast een uitzondering bedenken. Die liever een ‘pilot’ draaien dan een besluit nemen. Die menen dat visie hetzelfde is als draagvlak, mits het maar niemand tegen de borst stuit.

En zo kabbelt Coevorden voort.

Een straatje hier. Een watertje daar.
Een stad die zou kunnen schitteren, maar zichzelf tevreden houdt met middelmaat in klinkers.

 

Misschien moeten we onszelf eens de vraag stellen die Vulto de raad meegaf:
Waarom zit je eigenlijk in die raad? En voor wie?
Zolang het antwoord vaag blijft, blijft het centrum dat ook.

 

Vinger aan de pols.
Voor wie durft te luisteren.